To zupełnie inny film o kosmosie niż te, które widzieliśmy do tej pory. Nie jest to typowe s-f, które opowiada o kosmicznych wydarzeniach z przyszłości, to raczej thriller, który rozgrywa się tu i teraz i powoduje, że momentami żołądek kurczy się ze strachu i zapominamy oddychać. I za każdym razem, gdy wydaje się nam, że nic gorszego już się wydarzyć nie może, okazuje się, jak bardzo się myliliśmy. Nade wszystko jest to jednak historia o przetrwaniu, o samotności w obliczu zagrożenia i niesamowitej woli życia, jaka drzemie w człowieku. Nawet doświadczonym przez osobiste tragedie.
W obliczu strachu astronauci starają się oszukać swoją samotność mówiąc do Houston mimo braku połączenia. Momentami mamy wrażenie, że to trochę taka rozmowa z Bogiem. W dużej mierze ten film rozgrywa się na poziomie emocji i psychiki bohaterów, a my oglądając szybko zapominamy, że to tylko aktorzy i zaczynamy wczuwać się w przeżycia bohaterów. Widzimy, co dzieje się z człowiekiem i jego psychiką w obliczu katastrofy. Dużo tutaj prawdy o każdym z nas: jest miłość i strata, wytrwałość i odkupienie. Jest w końcu mistrzowski obraz czystego ludzkiego bólu zagrany przez Sandrę Bullock, która w tym filmie miała dość ciężkie zadanie, bo grać mogła głównie modulacją głosu, oddechem i wyrazem twarzy.
Oglądając "Grawitację" można dopatrzyć się również odniesień do macierzyństwa. Kosmonauci w swoich skafandrach przypominają trochę noworodki - mają duże głowy, ich ręce rozpaczliwie próbują chwycić to, co znajduje się przed nimi, a skafander powoduje, że ich kończyny wydają się tłuste i poruszają się nieporadnie. Liny, przymocowane do statku, które trzymają ich przy życiu, przypominają pępowinę. Jest też w filmie taki moment, kiedy Sandra Bullock we wnętrzu stacji kosmicznej zastyga w pozycji embrionalnej niczym dziecko w łonie matki, unosząc się w stanie nieważkości, niczym płód w płynie owodniowym.
Oczywiście specjaliści od kosmosu pewnie dopatrzą się tutaj wielu błędów naukowych, ale to nie warstwa rozgrywanych wydarzeń jest tutaj najważniejsza. Bo rzeczywiście trochę trudno uwierzyć, że dowolny naukowiec podczas półrocznego szkolenia jest w stanie opanować obsługę nie tylko amerykańskiego, ale i chińskiego czy rosyjskiego statku kosmicznego.
Nie dziwi mnie, że film otrzymał Oscara za zdjęcia, bo widoki kosmosu i Ziemi widzianej z przestrzeni kosmicznej, które oglądamy w filmie są urzekające. Widzimy noc panującą w kosmosie, a w tle niebiesko-szarą krzywiznę ziemi i magiczny wschód słońca. Można sobie wyobrazić, że taki właśnie widok ma Pan Bóg ze swojego balkonu. Ja oglądałam film w wersji tradycyjnej, ale wyobrażam sobie, że w wersji 3D, w której film również był dostępny, widoki zapierają dech w piersiach.
"Grawitacja" to film ani płytki, ani głęboki. Można zarzucić mu, że jest zbyt melodramatyczny, zbyt uproszczony, zbyt mistyczny. Ale z pewnością to film genialny. Najlepszy film o kosmosie, jaki widziałam.
