O bólu emocjonalnym należy myśleć jak o ranie. Świeża jest otwarta, krwawi i wymaga opatrunku, żeby ją ochronić. W miarę upływu czasu rana się goi, ale pozostaje blizna, która fizycznie przypomina nam o tym, co miało miejsce. Te blizny będą już zawsze częścią nas, ale nie należy się ich wstydzić - to dowód na to, jak wiele przeżyliśmy.
Każda strata powoduje emocjonalny ból - obojętnie czy jest to śmierć bliskiej osoby, zawód miłosny czy inne traumatyczne przeżycie. W każdej z tych sytuacji daj sobie czas, aby zaakceptować nową sytuację. Daj sobie czas na przepłakanie bólu, strachu i samotności. Daj sobie czas - tylko dla siebie. Daj sobie czas, żeby zbudować swoją rzeczywistość na nowo, przypomnieć sobie co lubisz i zdecydować, co ze sobą zrobisz.
W rozpaczy często zapominamy o sobie i o tym, by o siebie zadbać. Jeśli czujesz, że tracisz kontrolę nad swoim życiem, pogrążając się w rozpaczy, poproś kogoś bliskiego, by był przy Tobie i o Ciebie zadbał w tych trudnych chwilach. Taka osoba, to także ktoś, z kim możesz porozmawiać o swoim bólu, kto Cię wysłucha i da Ci wsparcie.
Nawet jeśli bardzo cierpisz, nie umieraj razem z tym, co straciłeś, ale żyj! Zmuś się do aktywności fizycznej - obojętnie czy będzie to bieganie, pływanie czy taniec, ruch wyzwala endorfiny, które łagodzą uczucie bólu, a wysiłek pozwoli Ci na chwilę skupić myśli na czymś innym. A pewnego dnia - gdy ten właściwy czas upłynie - poczujesz, że zaczynasz się częściej uśmiechać, dbasz o siebie, a nowa rzeczywistość przestała Cię przerażać.
A może to nie czas leczy rany tylko sposób, w jaki go wykorzystamy?
